Kölsch, aslında görece olarak yeni bir stil. Bu açık renkli, hafif şerbetçiotlu Alman birası yalnızca geçen yüyıldan beri aramızda. Tüm bira çeşitlerini düşündüğümüzde, Kölsch’ün dünyadaki en genç bira çeşitlerinden biri olduğunu söyleyebiliriz.

Ale bira üretimi bu bölgede ilk Alman kabilelerinin varlığından beri sürdürülen bir uğraş. Fakat zaman içinde bu stil elbette değişime uğruyor, ilk versiyonları daha çok Mead ve Gruit gibi şerbetçiotu kullanılmadan, bitkisel koruyucularla üretilen biralar.

Köln’de ilk şerbetçiotu kullanımına, 1408 yılı civarında başlandığı biliniyor. 19. yy’da malt kavurma tekniklerinin de gelişmesiyle birlikte daha açık maltlar üretilmeye başlanıyor. Bu gelişmeler, aynı zamanda bir Lager istilasını da beraberinde getiriyor. Üreticiler, Lager ve Export biraları tercih edenler ve Üst Fermentasyon yöntemini tercih edenler olarak ikiye ayrılıyorlar. Fakat I. Dünya Savaşı gelip çattığında, hammadde yetersizliğini de beraberinde geliyor. Yeterince hammadde bulamayan üreticiler, daha hafif gövdeli “basit” biralar üretmeye başlıyor ve üst fermantasyon biralar popülerleşiyor. II. Dünya Savaşı sonuçlandıktan sonra 1950’li yıllara geldiğimizde ise; bu bölgede üretilen tek stil olarak yerini sağlamlaştırıyor.

Biraz da yapısal özelliklerine bakacak olursak, kuzeni Altbier gibi kendisi de bir “Ale” olma özelliği taşıyor. Ama aynı zamanda bir lager gibi 8-10 hafta dinlendirildiğinden, oldukça berrak ve kolay içimli bir bira karşımıza çıkıyor.

Kölsch’ün bir diğer özelliği de, Köln’deki loncanın belirlediği belli kurallar çerçevesinde yapılıyor olması. Yani Almanya’daki üreticiler, sınırları pek zorlamıyor ve bu bölgede üretilen hemen hemen her bira aynı karakteristiği taşıyor. Köln’de neredeyse her barda bulabileceğiniz bu stili, 200 ml’lik ufak bardaklarda servis ediyorlar. Mavi önlüklü, “Köbes” adlı garsonlar, bardak altlığınızı bardağınızın üzerine kapatıp “bu kadar yeterli” mesajını verene dek, sürekli biranızı tazeliyorlar.